In memoriam Anne Zwaan, drager van de Haagse Stadsspeld
Zijn bewonderingswaardige eigenschap om te helpen waar hij kon werd deels gevormd in het onderwijs dat hij gaf. Op mbo-niveau onderwees hij maatschappelijke vakken o.a. aan dove kinderen. Dan leer je extra je best te doen om begrepen te worden. En zijn best doen, dat deed hij.
Zijn facilitaire ervaring in een bejaardenhuis kwam hem goed van pas toen hij na zijn pensioen een invulling zocht. Dat werd voornamelijk de voedselbank maar daarnaast was hij tevens actief in een burenhulporganisatie en bij de kanovereniging.
Anne was alleen en kon niet thuisblijven. Maar elk weekend bezocht hij zijn moeder en hielp haar met allerhande zaken tevens met kokkerellen. Je had niet zo snel zijn vertrouwen, maar als je dat eenmaal had dan kon je niet meer stuk. Je moest je eerst bewijzen dat de verantwoordelijkheid die je op je had genomen wel waarmaakte.
Een periode lang reed hij bijvoorbeeld de eerste rit van een nieuwe chauffeur mee om te bezien of het wel goed ging. Na die ‘keuring’ ging de betreffende dan door. Of niet natuurlijk. Uit zijn lestijd stamt ook zijn deskundige bemoeienis met het opzetten van een BHV traject voor het RDC en het regelen van de opleiding voor vorkheftrucchauffeurs. Daarnaast ook nog eens het scherp in de gaten houden van allerhande bestellingen om het RDC draaiende te houden en dat ging niet alleen over voldoende toiletpapier. Hij had een auto vol gereedschap, hij greep niet graag mis vooral niet bij de megaklus om de winkel aan het Jonckbloetplein te verbouwen.
Menig sigaartje is daar buiten gerookt, maar ook in de pauzes van het werk in de RDC. Zo nu en dan kon je wel eens een peukje vinden, hoewel die ook van zijn faciliteitenmaatje Ton van Schie kon zijn. Zo werkte het, verschilletjes van inzicht hoe iets aan te pakken konden dan in rook vervliegen.
Anne maakte ook een flinke dip in zijn leven mee, alcohol deed hem niet goed en met behulp van de AA en goede vrienden uit een vorig bestuur kwam hij eruit. Dat was een hele knappe prestatie. Hij kende zichzelf luisterde naar anderen en pakte zichzelf weer op. Velen lukt dat in een dergelijke situatie niet. Hij slaagde daar wel in.
We zien nog voor ons dat hij bij ons 15 jarig bestaan naar voren mocht komen en in een volle zaal en onder luid applaus uit handen van de burgemeester de Haagse Stadsspeld in ontvangst mocht nemen. Echt iets om trots op te zijn, want dat krijg je niet zomaar. Volgens de procedure moest een heel rapport worden geschreven wilde je in aanmerking komen. Een serieuze zaak dus.
Heel serieus ook was het razendsnelle verloop van zijn ziekte. We stonden er verbijsterd naar te kijken. Terug van een weekend op een geliefde vakantie plek in Duitsland, voelde hij zich niet goed en anderen drongen er sterk op aan naar de dokter te gaan. Maar de ambulance stond al snel voor de deur. Het is opmerkelijk hoe snel hij tot inzicht en aanvaarding van zijn dood is gekomen. Het was goed zo. Hij legde zich erbij neer.
Anne heeft zich met huid en haar gegeven aan de voedselbank. Met groot respect en eerbied gedenken we deze prachtige mens.
Namens het bestuur’
Henk Baars
