Interview met Thea den Dulk

 

Met dit mooie artikel is vrijwilligster Thea den Dulk zaterdag 12 maart in AD Haagsche Courant in het zonnetje gezet.

Juf Thea laat zich niet tegenhouden door blindheid

Thea den Dulk (74) is een echte aanpakker. Dat ze blind is, heeft haar nooit tegengehouden. Niet alleen heeft ze haar hele leven ‘gewone’ betaalde banen, maar daarnaast zette ze een kerk op én een uitgiftepunt voor de voedselbank. ,,Ik wilde eigenlijk fysiotherapeut worden, maar dat mocht niet.”

Al vanaf haar geboorte is Thea zeer slechtziend. ,,Eerst ging ik naar een gewone school, maar vanaf mijn 11de kreeg ik les bij een blindeninstituut. Daar leerde ik braille en kreeg ik stoklooples. Ik wilde niet afhankelijk zijn van anderen. Vanaf mijn 13de ging ik alleen met de bus naar school.”

Sinds haar 22ste is Thea volledig blind. Ze heeft zich er nooit door laten beperken. ,,Wat me meer tegenhield was de maatschappij”, vertelt Thea. ,,Ik kon in die tijd bepaalde studies niet volgen. Ik wilde eigenlijk fysiotherapeut worden, maar dat mocht niet. Ook mocht ik niet naar de pedagogische academie. Daarom koos ik voor geschiedenis, maar die boeken waren niet in braille of als gesproken versie beschikbaar. Zo kwam ik op kantoor te werken, als notulist. Heel saai.”

Baangarantie

Op een dag kwam ze iemand tegen die ook blind was, maar wél naar de pedagogische academie mocht. ,,Omdat hij een baangarantie in het onderwijs had bij het blindeninstituut. Hij zei: ‘als ik mag, mag jij ook’. Daarna heb ik alsnog toestemming van de minister gekregen en heb ik de opleiding in 3 jaar afgerond.”

Sindsdien heeft Thea tot aan haar pensioen in 2012 gewerkt, grotendeels in het onderwijs. Ze was onder meer onderwijzer bij Visioonderwijs in Rotterdam, waar ze braille- en computerlessen gaf en muziekles aan kinderen met een meervoudige beperking. Bij de Vereniging Nederland Blindenwezen heeft ze ook nog cursussen ontwikkeld en voorlichting gegeven op het gebied van blind- en slechtziendheid. Later werkte ze ook nog bij de provincie Zuid-Holland. Alsof ze het nog niet druk genoeg had met haar werk werd ze daarnaast vrijwilliger voor de kerk en in 2009 voor de voedselbank. Dit alles naast haar gezinsleven. Thea is getrouwd met Arie en heeft twee dochters en twee kleinzoons.

Nadat Thea in 1998 naar het Haagse Ypenburg verhuisde, miste ze een kerk in de wijk. Samen met een club mensen zette ze de schouders eronder en vormde een nieuwe kerkgemeenschap met een eigen kerkgebouw: De Toevlucht. Ze werd jeugdouderling en later diaken. In 2009 kwam het verzoek om in Ypenburg een uitgiftepunt voor de voedselbank te starten. Ook voor die uitdaging draaide ze haar hand niet om.

Jammer

,,Het is jammer dat de voedselbank nodig is, maar goed dat het bestaat,” vindt Thea. ,,Gerda Geluk – de andere coördinator – en ik hebben altijd ons best gedaan om aan iedereen te laten weten dat de voedselbank niks is om je voor te schamen. Het kan echt iedereen overkomen. Soms heb je even een steuntje in de rug nodig. Vaak gaat het om mensen die iets rottigs is overkomen, bijvoorbeeld een scheiding of een overleden partner.” Uitgiftepunt Ypenburg bedient gemiddeld tussen de 40 en 50 klanten.

Voor iemand voor de eerste keer naar de voedselbank komt, belt Thea altijd op. ,,Om uit te leggen waar ze moeten zijn, maar ook om vast even kennis te maken. Het is heel moeilijk om zo’n eerste keer de stap naar de voedselbank te zetten. Dan is het fijn om vooraf al even iemand gesproken te hebben. Ik heb er altijd naar gestreefd dat mensen weten dat ze worden gezien als mens. Bij de deur zeg je: ‘hallo, welkom’. Je kent de mensen bij naam. Ik zie alleen niet letterlijk hoe iemand binnenkomt. Maar daar was Gerda dan weer heel goed in. Ze merken, hé, er is aandacht voor mij. Ze kunnen hun verhaal bij ons kwijt.”

Blindegeleidehond

Haar honden helpen daar ook bij. ,,Nu heb ik Hannie, mijn vijfde blindegeleidehond. De honden hadden ook een sociale taak bij de voedselbank. Ze zaten altijd aan een lange riem in een kamer naast de uitdeelruimte. Het hielp mensen als ze even in een dip zaten. Dan zeiden ze: ‘Ik ga even de hond aaien’. Eén mevrouw ging altijd een tijdje bij de hond zitten. Dat was prima.”

Dankzij internet, de brailleprinter en spraakprogramma’s heeft Thea geen moeite gehad met de administratieve taken. ,,Ik heb veel zelf moeten uitvinden, maar uiteindelijk waren overal wel mouwen aan te passen”. Vanwege een verhuizing naar een aangepaste woning, neemt Thea na bijna 24 jaar afscheid van Ypenburg.

Dat Thea wordt gewaardeerd, blijkt wel uit de reacties bij haar afscheid. ,,Iemand kwam een potje met hyacinten brengen en zei: ‘Je hebt me echt uit het dal getrokken’. En een ander heeft met lijm in puntjes een bedankje voor me geschreven. Daar heeft diegene dus op de computer het braillealfabet voor opgezocht en lang op zitten puzzelen. Dat ontroert me.”

Het beeldje dat Thea als dank voor haar werk van Voedselbank Haaglanden ontving, heeft al een mooi plekje gekregen in haar nieuwe huis. Haar werk voor de voedselbank is door andere vrijwilligers overgenomen.

https://www.ad.nl/werk/juf-thea-laat-zich-niet-tegenhouden-door-blindheid-ze-heeft-me-echt-uit-het-dal-getrokken~ac58556c/